Jestem młodą dziewczyną ale przeżyłam w swoim życiu barzdzo dużo( moim zdaniem za dużo) nie wiem co jeszcze na mnie czeka. Sądze, że życie jest pewnego rodzaju sprawdzienem na wytwałość. W 2003roku zmarła mi babcia na raka, rok póżniej wujek, później narzeczony mojej mamy (na moich rekach). Starałam się nie poddawać żyjąc z nadzieją, że bedzie lepiej że mam przy sobie osobę najważniejszą w moim życiu, z którą to wszyskto przeżyłam i która przeżyła więcej ode mnie (naprawde ciężkich chwil) i jestem jej potrzebna. Była nią moja MAMA. Pisze, że była, ponieważ po tych wszystkich przeżyciach ona się poddała popełniła samobójstwo w bardzo okrutny sposób. Teraz zostałam sama z tym wszystkim, nie potrafie się do tej pory z tym pogodzić. Śni mi się czesto, ale nie są miłe sny( śni mi się cały czas dzień jej smierci- że umarła).Nie wiem czy coś to oznacza czy poprostu cały czas krąży w moim umyśle ta myśl; że nie potafie się z tym pogodzić. Moje myśli są mieszane odnośnie życia po śmierci. Gdyby tak było to sądze, że czuła bym jej obecność kiedy jest mi naprawde ciężko, a tak nie jest. Mam tylko nadzieję, że jest jej tam lepiej i zazna szczęścia, którego na zimii nie zaznała.
    Ja muszę tu zostać został mi pod opieką młodszy brat i muszę być tu przy nim. Mam także męża tylko oni mi zostali- muszę żyć dla nich. Mam także nadzieje, że nastąpi taki dzień kiedy sie z nią tam spotkam.

Uważam ,że jesteś bardzo silna...
   Ja nie umiałabym życ bez Matki...
   Przynajmniej nie teraz ...
   Nie poradziłabym sobie sama w wieku 14 lat...
   Mimo ,że nie mam z nią jakiegoś takiego dobrego kontaktu to Kocham Ją nad życie...
   Zazdroszcze Ci Twojej sily
   
   Z wyrazami sympati i uznania
   <E>

gdybyś popełniła samobójstwo, to musiałabys od początku przeżywać wszystko to samo po raz drugi. tak więc samobójstwo nic nie zmieni na dobre

Dużo siły ci życzę.Mam 42 lata i co 5 lat w domu miałam pogrzeb,zaczęło się od dziadka,mamy[9latmiałam],babci,no i taty[niespełna 19lat].wiesz jak się czuję,pięcioro dzieci zostało,same dziewczyny,mam dziś dwoje synów,dopiero otworzyłam się.Jeszcze żeby było mało,to przez 22lata mąż walił po łbie.Dzisiaj wiem,że dużo ludzi w tym zawiniło,alę moim największym marzeniem jest,aby ponieśli karę,ci ludzie na stanowiskach,gdzie zostają same dzieci i huj to kogo obchodzi.Byłam przez tyle lat w depresji.Największy mam żal do księży,którzy narzekają na komunę,a co oni w tedy robili,kupowali dla swoich "kucharek perfumy z pewexu",czy może dywany wełniane,bo musieli wymienić,a może zbierali na co innego.Straszne zło jest,wytrzymają tylko ci,którzy są silni psychicznie,ci którzy okropny ból przeżyli,ja za takimi stoję.Łatwo jest przeżyć,jak masz kogoś bliskiego,ale ludzie wolą bogatych,bo u nich jest dużo miejsca,pięknie,ładne i smaczne posiłki.Ale już jak księża zapomną o ludziach biednych,to czym oni są- największymi śmieciami.....

Może ona jest w czyśćcu albo nie może iść do nieba. Może trzeba jej jakoś pomóc.