Mając 14 lat miałam strasznie dziwny a zarazem cudowny sen, śnił mi się tunel ale nie taki zwykły ze śaitłem na koncu tylko taki barwny, spadałam tak i spadałam (Tym tunelem) aż w końcu zobaczyłam łąkę (z góry) piękną majową łąkę spadałam na nią bardzo powoli, czułąm się szczęśliwa i kiedy byłam już dwa może trzy metry nad ziemią zamknełam oczy, gdy je otworzyłam byłam juz na łące byłam wzrostu małego palca patrzyłam z dołu na kwiaty i szłam wąskę ścieszką, gdy doszłam do końca pojawiła sie przedemną szklana ściana jakby okno wyglądając przez nią widziałam ziemię malutką jak piłeczka do tenisa, przeżyłam tak ogromny szok. Jakby zdałąm sobie sprawę że umarłam "wryło mnie w ziemie" chciałam uciec i wtedy się obudziłam. W te wakacje kiedy była straszliwa burza (może to trochę surrealistyczne i wyda się psychiczne) coś mnie tkneło wziełam gazetę i poszłam na górę (wtedy jakby nie myślałam - w trakcie burzy z piorunami poszłam na górę) otworzyłam przypadkowo na stronie z reportarzem o śmierci klinicznej gdzie pewną starszą kobietę potrącił samochód (trzy lata temu - właśnie wtedy kiedy ja miałąm 14 lat) i przeżyłą śmierć kliniczną. Kopletnie mnie zparaliżowało gdzy przeczytałam gdzie wędrowała jej dusza. Miałyśmy tą samą wizję znaczy ona miała u mnie to był sen (chyba) Czy to przypadek??