chcialabym wiezyc ze jest zycie po smierci,w zeszlym roku zmarl moj Kochany Narzeczony,wspanialy dobry czlowiek, minol rok,ponad w listopadzie,a ja chodze i placze i nie moge sobie dac rady,3 tygodnie rak pluc,wydawalo sie ze jest zdrowy ,troche pokaslywal,tylko jakby z dnia na dzien byl coraz szczuplejszy,a byl dobrze zbudowany silny chlopak,goral.badania przeswietlenie rak z przezutami ,nic sie nie dalo zrobic,to byl koszmar.teraz najgorsze jest to jak ide na cmentarz i wiem ze on tam jest i nie moge go juz zobaczyc.

W ciągu 12 ostatnich lat odeszli ode mnie wszyscy, których kochałam. Tata, mama, on. iIe żyją. Mam 30 lat. Zastanawiam się, czy zrezygnować z tego życia. Nie zdarzy się już nic dobrego. Jestem sama, sama w tłumie.

niwitam cie serdecznie. Nie boj sie,nie poddawaj sie,pamietaj,ze te wielkie straty czemus sluza,bog dobrze wie czemu.idz przez zycie z podniesiona glowa,miej czyste serce,a bog wezmie cie do siebie gdy uzna,ze juz czas.i wtedy spotkasz wszystkich,ktorych stracilas tutaj,uwiez,ze spotkasz sie ze swoim ukochanym w niebie,w innej fantastycznej rzeczywistosci.polecam film odejscia i powroty.obejrzyj od poczatku do konca,mimo,ze moze na poczatku wydawac sie nudny.pa koczana trzymaj sie

żyję nadzieja ,że gdy nadejdzie mój czas to moi bliscy wyjdą mi na przeciw,i znowu będziemy razem.

u mnie w ciągu czterech lat odeszli mój tato, mama i syn,
   co czułam sama wiesz najlepiej,miałam momenty totalnego
   załamania, ale pomogłam sobie tym, że poprosiłam o pomoc
   Boga, BOGA, który jest jedynym prawdziwym przyjacielem. I Tobie radzę zrobić to samo.