Jak byłem młodszy to rodzeństwo mi mówiło ze gadam w nocy, ja nie dowierzałem i to olewałem z myślą, że się zbijają. Powtarzało się to co częściej... więc już zacząłem o tym rozkminiać. Od kilku lat dowiedziałem się,że zacząłem chodzić po domu, otwierałem sobie drzwi wyjściowe i mówiłem rodzinie,że idę do domu :D. Na koloniach|(wiek około 13 lat) zszedłem z piętrowego łózka na dół i chciałem bić kolegę (za co?) nie dowiedziałem się bo brat mnie z tego co wiem powstrzymał.Brat mi mówił,że otwierałem w domu okno i chciałem wyjść. Ostatnio w akademiku w nocy chyba próbowałem otworzyć drzwi albo je zamknąć, wiedziałem,że zamykałem drzwi przed snem,to akurat o dziwo pamiętam... ale tylko to,że odszedłem od drzwi i się położyłem słysząc sąsiadów...(może ktoś coś zrobił albo ja,że się na koniec przebudziłem...) rano wstając i myślałem o tym i podszedłem pod drzwi a klucz był do połowy włożony...
   
   i co z tym zrobić? takich przypadków u mnie wystąpiło dużo i często.
   z jednej strony boję się o siebie...z drugiej też o inne osoby co mieszkają ze mną.

Ja na szczescie nie lunatykuje bo w mojej rodzinie nikt nie lunatykowal a i ja takze nie wykazuje takich sklonnosci ale jak sie boisz to sie mozesz kolo mnie polozyc ;p