"...A oto zasłona przybytku rozdarła się na dwoje z góry na dół ziemia zadrżała i skały zaczęły pękać. Groby się otworzyły i wiele ciał Świętych którzy umarli powstało. I wyszedłszy z grobów po Jego zmartwychwstaniu weszli oni do Miasta Świętego i ukazali się wielu..."
   
   
   Rozdarta zasłona
   Jakie jest znaczenie symbolu rozdartej zasłony świątyni jerozolimskiej? Żydzi wierzyli, że za zasłoną na której hafcie przedstawiono sklepienie niebieskie planety i gwiazd w miejscu najświętszym obrała swe mieszkanie Boska Obecność. Tam mieszkać miał sam Bóg. Gdy zasłona się rozdziera oto Boża obecność rozlewa się na cały świat. Bóg nie jest już ukryty w centralnym miejscu przybytku. Rozpościera swą obecność po całym globie. W symbolice żydowskiej gest rozdarcia szat wyrażał silne uczucia najczęściej ból. Patrząc na śmierć swego Syna Bóg rozdziera szaty a dzięki temu niebo symbolicznie przedstawione na zasłonie zostaje otwarte. Zbawienie jest dokonane.
   
   Ciekawe są starochrześcijańskie interpretacje rozdarcia zasłony świątynnej. Tertulian w dziele Przeciw Marcjonowi sądzi, że zasłona świątyni rozdarła się na dwoje z tego powodu że cheruby które strzegły Świętego Świętych opuściły przybytek prawdziwą bowiem świątynią jest ciało Chrystusa. Św. Augustyn w dziele O Duchu i literze podaje następującą interpretację rozdarcia zasłony przybytku przy śmierci Jezusa: od Starego Przymierza łaska Boża pozostawała ukryta była jakby za zasłoną.
   
   Łaska służy uświęceniu człowieka dlatego też Bóg nakazał mu święcić dzień szabatu przez powstrzymanie się od pracy, której uciążliwość jest konsekwencją grzechu. Nakaz ten został zapisany na dwóch tablicach Dekalogu wcześniej przechowywanych w świątyni. Przy śmierci Jezusa zasłona przybytku rozrywa się co oznacza że łaska Boża jest dostępna dla wszystkich i to nie tylko w dzień szabatu. Grzegorz z Nazjanzu w Czwartej mowie teologicznej nazywa rozdartą zasłonę tajemniczymi drzwiami do niebios. Cyryl Jerozolimski uzasadnia, że ponieważ podczas śmierci Jezusa Jego ciało które osłaniało Jego Boską naturę zostało zbezczeszczone zewnętrznym znakiem tego było zniszczenie zasłony świątynnej za którą mieszkała Boska Obecność.
   
   Marek dopełnia analogii pomiędzy chrztem a śmiercią Jezusa przez wprowadzenie postaci setnika. Podobnie jak podczas chrztu Jezusa w Jordanie Bóg potwierdził Jego Boskie synostwo tak tuż po śmierci Jezusa setnik powtarza tamto wyznanie: Zaprawdę, ten człowiek był Synem Bożym. To fakt rozdarcia zasłony przybytku, a nie sama śmierć Jezusa przekonał setnika o synostwie Bożym Skazańca.
   

Mroczne cienie ukrzyżowania
   Mrok, który na trzy godziny ogarnął „całą ziemię”, ma charakter nadnaturalny: pojawia się w momencie, kiedy słońce znajduje się w najwyższym punkcie na niebie, a żar słoneczny w Palestynie doskwiera najbardziej. Motyw mroku, który zaczyna panować nad ziemią w chwili śmierci ludzi bliskich Bogu, znany jest w starożytnej literaturze żydowskiej, rzymskiej i greckiej. Apokryficzny Testament Adama zaświadcza, że od chwili, w której umarł pierwszy stworzony przez Boga człowiek, ciemności ogarniały świat przez siedem dni. Podobny mrok towarzyszył tajemniczemu przeniesieniu Henocha: „Kiedy Henoch rozmawiał ze swoim ludem, Pan posłał mrok na ziemię i to były ciemności, a ciemności pokryły ludzi, którzy stali przed Henochem. Aniołowie pospieszyli zabrać Henocha i wprowadzić go do wyższego nieba, a Pan przyjął go i postawił go na zawsze przed swoim obliczem”.