Polski sport. Taka jest niestety smutna prawda. Zanim na mnie naskoczycie, przeczytajcie. Od lat pięćdziesiątych w PRL-u funkcjonwał sowiecki, zakładowy program wspiernia sportu. Każdy większy zakład sponorował jakąś drużynę, czy związek sportowy. Mniejsze przedsiębiorstwa opiekowały się kółkami sportowymi itp. Wraz z początkiem lat osiemdziesiatych i coraz intensywniejszymi strajkami i rządaniami które obiecywał spełnić perelowki rząd, przy jednoczesnym spadku wydajności pracy zakłady zaczęły coraz mniej łożyć na to co zbędne. Bardzo szybko dotknęło to właśnie klubów i towarzystw sporotwych. Na początku lat dziewięćdziesiatych gdy zakłady bankurtowały lub były sprzedawane to samo spotkało polski sport. Kluby przeszły za niewielkie pieniadze w prywatne ręce, albo padły wraz ze swymi rozsprzedanymi sponsorami. A rząd Mazowieckiego wolał chyba nie widzieć że znikł całkowicie system sportowego szkolenia młodzieży do tej pory finansowany poprzez państwowe zakłady pracy. Za swej pierwsze kadencji sld starała się część obowiązku zrzucić na gminy, ale one przecież też nie miały kasy. Teraz się to powoli odbudowuje, ale bez pomocy rządu który stworzyłby ogólnopolski system a nie zostawiał wszystko w rękach gmin czy prywatnych klubów, to zawsze będziemy sporotwym trzecim swiatem z przebłyskami takimi jak Małysz, siatkarze czy piłkarz ręczni, a młodzież zamiast widziec przyszłość w sporcie jak to jest na swiecie, dalej będzie wolała jarać trawkę pod blokiem.