Czarni, chytrzy, brodaci,
   Z obłąkanymi oczyma,
   W których jest wieczny lęk,
   W których jest wieków spuścizna,
   Ludzie,
   Którzy nie wiedzą, co znaczy ojczyzna,
   Bo żyją wszędy,
   Tragiczni, nerwowi ludzie,
   Przybłędy.
   
   Szwargocą, wiecznie szwargocą
   Wymachując długimi rękoma,
   Opowiadają sobie jakieś trwożne rzeczy
   I uśmiechają się chytrze,
   Tajnie posiedli najskrytsze
   Z miliarda czarnych, pokracznych literek
   Ci chorzy obłąkańcy,
   Wybrany Ród człowieczy!
   Pomazańcy!
   
   Pogładzą mokre brody
   I znowu radzą, radzą...
   - Tego na bok odprowadzą,
   Tego wołają na stronę,
   Trzęsą się... oczy strwożone
   Rzucą szybko przed siebie,
   Czy ktoś nie słyszy...
   
   Wieki wyryły im na twarzach
   Bolesny grymas cierpienia,
   Bo noszą w duszy wspomnienia
   O murach Jerozolimy,
   O jakimś czarnym pogrzebie,
   O rykach na cmentarzach...
   
   ...Jakaś szatańska Msza,
   Jakieś ukryte zbrodnie
   (...pod oknami... w piątki... przechodnie...
   Goje... zajrzą do okien... Sza! Sza-a-a!)
   JULIAN TUWIN

To był Żyd antycośtam,jak to dzisiaj w modzie,trafnie opisał swych ziomków.

był jednym z niewielu żydów którzy do tego się przyznawali. A któż jak nie Żyd może ich tak dobrze znać i perfekcyjnie opisać?