Pragnę się podzielić z Wami historyjką opowiedzianą mi przez mojego kolegę, który urodził się Polakiem w rodzinie Polskiej, ale zamieszkałej Na wschodzie /przed wojną te ziemię należały do Polski/.
   Otóż jako młody człowiek został wzięty do wojska, a że wybuchła wlaśnie wojna w Afganistanie, szybko się tam znalazł razem z mlodymi żołnierzami tak jak on.
   W kompani był także młody Ukrainiec.Czas służby dobiegł końca, wszyscy się rozjechali do domów wymieniwszy się adresami domowymi.
   Radość była wielka, gdy pewnego dnia otrzymał zaproszenie na ślub ich kolegi spod Lwowa.
   Było to zaraz po powrocie z wojny.
   Z kolegą z kompani wybrali się oczywiście na ślub dla szpanu w mundurach radzieckich.
   Po sporej ilości alkocholu, po wysłuchanych śpiewach ukraińskich dwaj przyjaciele z wojska
   /teraz Białoruś/ odśpiewali w języku rosyjskim pieśń rosyjską, którą często wykonywali na wojnie.
   I wiecie co się stało?
   Dostali takie wpie... że ledwo z życiem uszli.Jeden z nich leczył się w szpitalu koło tygodnia.
   Oto co znaczy nacjonalistyczna postawa bez tolerancji i zrozumienia.
   A przecież to było tyle lat po wojnie!
   Szkoda. Piękny kraj z pracowitym narodem ale z największymi nacjonalistycznymi ambicjami w europie.