Nikogo nie ukarzą bo za co? zamaskują grubsze afery ,takie jak Eureko,sprzedaż ENEA,ziemi na Mazurach ,traktat,lizboński .To są miliardy strat państwa i utrata niepodległości,-gdzie są polscy prawnicy-bronią Polańskiego? jest ob francuskim,widać jakie interesy prowadzą ci których wybraliście.Czy któryś z tych prawniczych mądrali miał trochę odwagi upomnieć się o odszkodowanie za zniszczenia wojenne lub choćby oddawaniu olbrzymiej kasy/za fryko/ Eureko /po co był arbitraż/ -to ich przerasta-co innego skazać za brak biletu - wstyd i żenada ,a jakie budują uniwersytety ,kto tam ich uczy?

Bez celu nie ma ludzkich działań. Mało jednak zastanawiamy się nad celem całego ludzkiego życia. Przecież nasze ludzkie życie jest wielkim swoistym zbiorem działań, które stanowią jedno wielkie działanie człowieka od początku aż po zgon. Wszelkie nasze czynności i prace wypełniają nasze życie. A całe to życie, czy jest i ma być bez celu? Czy mamy tylko realizować doraźne cele ze sobą nie powiązane? Przecież cel jest dlatego celem i motywem działania, że jest naszym dobrem. Dlatego działamy, aby osiągnąć dobro i w każdym konkretnym celu jest zawarte ludzkie dobro. Dlatego kształcimy się, bo w tym jest nasze dobro, dlatego wybieramy zawód i pracę, bo to jest dla nas dobrem. A co wobec tego z całym naszym życiem? Czy ono jest bez celu, czy ono nie jest także działaniem dla jakiegoś dobra, które potrafi nadać sens najgłębszy wszelkim naszym działaniom partykularnym. Co może być takim właśnie jednym dobrem dla jednego, ludzkiego życia od narodzenia aż po śmierć? Przecież wszystkie osiągane w życiu cele i dobra okazują się dobrami przemijającymi, niepełnymi, które częściowo jedynie nas zaspokajają, a jednak głód dobra pozostaje coraz większy. Rzeczywiście, w naszą duszę jest wtopione pragnienie dobra jako pragnienie szczęścia. Stąd całe życie szukamy tego szczęścia, które ma nas uszczęśliwić. Bez tego wyraźnego pragnienia szczęścia - dobra człowiek przestaje działać, popada w stan chorobliwej depresji. Albowiem być człowiekiem, to ciągle pragnąć dobra, którego brak w sobie widzimy i poprzez osiągnięcie dobra chcemy się upełnić. A jednak osiągnięte dobra nas nie zadowalają ostatecznie. Czy mamy być w naszej naturze stworzeniem niespełnionym, stworzeniem, które chce z natury dobra i szukając poprzez działania dobra, szuka je daremnie?