Gdy moja żona jesienią straciła zasiłek dla bezrobotnych to pętla bankowa coraz bardziej zacisła sie na mojej szyi.Teraz mam takie zaległości a o komorniku jóż nie wspomnę.
   Chce mi sie wyć jak patrze na moje małe córeczki i żonę w podartych spodniach bo na nic nas jóż nie stać. Jest mi wstyd przed nimi że jako głowa rodziny niemogę zapewnić im podstawowych spraw.Mam co prawda pracę ale wszystko idzie na banki.Co mam zrobić do kogo sie udać o pomoc to ja już niewiem. W bankach twierdzą ze nie ma możliwości zawieszenia spłat kredytu na jakiś czas tylko wydzwaniają i nasyłają komorników.
   A my jesteśmy uczciwymi ludżmi i nie przepiliśmy tych pieniędzy tylko chcieliśmy mieć swój własny kąt na świecie. Czy to jest grzech? Dziś jestem wrakiem człoweka a mam 33 lata.Nerwy zżarły mi psychikę i niewiem co będzie z nami.
   Pozdrawiam wszystkich