Bieda ma wiele twarzy ale nie mówi. Biedy nie widać w kolorowych światłach centrów handlowych. Bieda nie rozbija się szybkimi samochodami. Bieda jest bezimienna dla pozostałych. Bo kto mówi: to jest Anna, mama Piotrka, Kamili i Julki. Anna wraz z dziećmi mieszka w komunalnej kawalerce na poddaszu. Anna jest wdową i nie ma pracy od dziesięciu lat. Anna nie ma pieniędzy na czynsz ani nawet na węgiel. Anna nie jest już młoda, nie ma już zdrowia i nie ma pieniędzy na ubranie w którym mogła by starać się o pracę. To jest Anna i nie ma nawet na chleb. Dzieci Anny jedzą w szkole obiady opłacane przez ... i ukradkiem przynoszą jedzenie dla mamy. Najczęściej jest to ich jedyny posiłek. Najgorzej jest w sobotę i niedzielę.
   Najczęściej ludzie nie znają nazwiska ani imienia. Nazywają ją :ta biedaczka, albo: ta tam. I tyle. I nie ważne, że Anna wcale nie ma iminia Anna tak jak jej dzieci nie mają imion Piotrek, Kamila i Julka. I nie jest ważne, że Anna nawet nie istnieje, bo nawet gdyby istniała, to taka kobieta jak ona nigdy o sobie nie opowie, bo nie będzie miała komu. I nikt poza nią i jej najbliższymi nie pozna oblicza jej biedy.
   Jest wiele takich rodzin w Polsce ale jak pokazać biedę w najczystszej postaci by zarazem nie zaprzeczyć, że z roku na rok u nas żyje się ludziom coraz lepiej i dostatniej.